HUKUKSUZLUK ve HAKSIZLIK..
ZULUM ve SALDIRI
özel değil de genel
biraz değil çok
hale geldiğinde..
sorun nedir ?


Başsız Tanrı yararların en yücesi.. sonsuz Ahiret ise çıkarların en yükseği.. iken bu İKİ BÜYÜĞÜ istemek fani ve aciz her kimsenin dileğidir.. fakat böyle bir durum insanın gözünü kapatır hatta gönlünü de örter. Öyle ki inanan insan artık düşünmez olur. Ancak insan istek ve dilekten ibaret değil.. duyum ve düşünce ve duygu da taşıyan bir var oluştur.. İşte SINAV burada başlar.. dünyada geçim için sorunluluğu üstlenen ve seçim için sorumluluğu yüklenen insan dünya ile ahireti aralamak.. akıl ile kalbi ortalamak.. düşünme ile inanmayı dengelemek.. işte çoğu sağcı ve solcu liderler bu işe pek prim vermiyorlar. Onlar sadece insanın bu sağ ve sol duyarlığını kullanarak etraflarında kişileri toplamaya çalışıyorlar.


YANİ İÇİMİZİDE HAİN YOKTUR.. sağı ve solu birbiriyle vuruşturan zikirsiz SOLCU sağırlar ve fikirsiz SAĞCI körler bulunuyor..

osmanziya



Sefa SEZEN yazdı:
Ekonomik Yoksunluk, Bilişsel Yoksullaşma ve Kutsalın Araçsallaştırılması:

“Cebi paradan, aklı bilgiden yoksun bırakılan bir toplum, sefaleti kader; dayatılanı ise din sanır.” Bu ifade, yalnızca ahlaki bir yakınma değil; siyasal iktidar, ekonomi ve ideoloji arasındaki yapısal ilişkiye işaret eden felsefi bir tespittir. Tarih boyunca düşünürler, maddi koşullar ile düşünsel özgürlük arasındaki bağı vurgulamış; yoksulluğun yalnızca ekonomik değil, aynı zamanda epistemik bir sorun olduğunun altını çizmiştir.

Aristoteles, Politika’da yurttaşın erdemli bir yaşam sürebilmesi için “asgari maddi yeterliliğe” sahip olması gerektiğini savunur. Ona göre aşırı yoksulluk, insanı siyasal ve ahlaki katılımdan dışlar. Bu yaklaşım, modern dönemde Karl Marx tarafından daha radikal bir biçimde yeniden formüle edilmiştir. Marx, maddi üretim ilişkilerinin düşünsel üstyapıyı belirlediğini ileri sürerken, dinin bu koşullar altında “gerçek acının ifadesi ve aynı zamanda ona karşı bir protesto” hâline geldiğini belirtir. Ancak bu protesto, bilinçli bir dönüşüm yaratmak yerine, yoksunluğu meşrulaştıran bir teselliye dönüştürüldüğünde, egemenler açısından işlevsel bir ideolojik araca evrilir.

Bu noktada Michel Foucault’nun bilgi–iktidar ilişkisine dair analizleri açıklayıcıdır. Foucault’ya göre bilgi, nötr bir alan değil; iktidar tarafından üretilen ve dağıtılan bir güç unsurudur. Eğitim, sağlık ve ekonomi gibi alanların piyasa mantığına teslim edilmesi, yalnızca hizmetlerin özelleştirilmesi anlamına gelmez; aynı zamanda bilginin ve yaşamın denetim altına alınması demektir. Para–eğitim, para–sağlık ve para–din ilişkisi kurumsallaştıkça, yurttaş özne olmaktan çıkar; müşteri, hatta bağımlı bir tebaa hâline gelir.

Bu düşünsel çerçeve, Mustafa Kemal Atatürk’ün toplumsal ilerleme anlayışıyla doğrudan örtüşür. Atatürk, cehaleti “en büyük düşman” olarak tanımlarken, eğitimin parasal ayrıcalıklara bağlı olmaması gerektiğini özellikle vurgulamıştır. Onun “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller” hedefi, yalnızca pedagojik değil; aynı zamanda siyasal bir projedir. Zira özgür düşünce, ancak ekonomik ve sosyal güvenceyle desteklendiğinde mümkün olabilir. Atatürk’ün din anlayışı da bu bağlamda rasyonel ve kamusal akla dayalıdır; dinin siyasete ve çıkara alet edilmesine açık bir karşı duruş içerir.

Güncel siyasal pratikler incelendiğinde ise, dinin ahlaki bir rehber olmaktan ziyade, yoksulluğu normalleştiren ve itaat kültürünü besleyen bir söylemle iç içe geçirildiği görülmektedir. Eğitim sisteminin nitelikten uzaklaşması, sağlık hizmetlerinin ticarileşmesi ve ekonomik adaletsizliğin derinleşmesi; bireyi eleştirel düşünceden uzaklaştırmakta, kaderci ve edilgen bir toplumsal yapıyı yeniden üretmektedir. Hannah Arendt’in “kötülüğün sıradanlığı” kavramı, bu noktada anlam kazanır: Adaletsizlik, olağanlaştıkça sorgulanmaz; sorgulanmadıkça da meşrulaşır.

Sonuç olarak, para ile din, para ile eğitim ve para ile sağlık arasındaki bağ koparılmadıkça; ne din ahlaki saflığını koruyabilir, ne eğitim özgürleştirici bir işlev görebilir, ne de sağlık temel bir insan hakkı olarak varlığını sürdürebilir. Bu durum, bireyin yalnızca cebini değil, aklını ve vicdanını da yoksullaştırır. Atatürk’ün işaret ettiği gibi, gerçek kurtuluş; ekonomik bağımsızlıkla birlikte düşünsel bağımsızlığın sağlanmasından geçer. Aksi hâlde toplum, sefaleti kader; dayatılan düzeni ise kutsal sanmaya devam eder.


Düzenleyen osmanziya - Bugün Saat 02:20