Konuyu Mehmet Baş ve resmi İbrahim Dönmez KARDEŞlerimizden aldik.

Gül bir yilandir.

YILANlar zar yani derm ve deri değistirir.. evren dahil her vucudda da zarf degistirmek gibi bir vecibesi olan bir YALANdir.

veciDe ile veciBe nin yol açtıgı
vicDan ile vicBan

CD
CB

ciddi icabina bakilmasi

bir nazari mubsira ortaya çikariyor.

Bu basari manzara ve nazari mubsira birincilleri tercumeyi işaret ve tevili delalet ikincillerinin yani dilin ve duşunceni
sessiz ve sedasız altinda durur.

Vacib-ul Vucud'un
Vahidi EHADIYETI
Dunya
Dil
Din
Emaneti ayniyet ve hurriyete sahib enaniyetlerce
Zaman treninin vagonlarinda cereyan etmektedir.

Biz sadece kendi odamizda bu resmi çekip sizin siber odaniza gondererek gelecege intikal ettirdik.

Saygilarimla

osmanziya




Mehmet BAŞ yazdı:

Gömlek
Kış uykusunun ağırlığı üzerimden yavaşça kalkarken, toprağın altındaki sığınağımın nemli, karanlık duvarlarına hafifçe sürtündüm. Zamanın çemberi dönmüş, yeniden baharın eşiğine varmıştım. İçimde eski bir saatin alarmı çalıyordu; kanım yeniden akıyor, kaslarım harekete geçiyor, zihnim keskinleşiyordu. Soğuk ayların uyuşukluğunu üzerimden silkinip atmalıydım.
Yeryüzüne süzüldüğümde, havada bir tazelik vardı. Toprak, baharın ilk nefesiyle ıslanmış, yeni filizler göğe doğru yükseliyordu. Bağlar, bahçeler uyanıyordu. Yumuşak esintiler, ağaçların dallarında titreyen çiçek polenleri taşıyor, sararmış otların arasındaki binbir kokuyu önüme seriyordu. Fakat benim dikkatim başka bir şeye kilitlenmişti: Vücudum ağırlaşmıştı. Eski derim, bana dar gelen bir giysi gibi üzerime yapışmış, solgun ve donuk bir hal almıştı. Gözlerim bulanık görüyordu. Bir yılan için bu, yenilenmenin vakti demekti.
Yavaşça süründüm. Kayalık bir yamaç bulmalıydım. Beni saklayacak, aynı zamanda eski gömleğimden kurtulmamı sağlayacak kadar sert bir yüzey... Bir taşın kenarına sürtündüm, baş kısmımdan deriyi yırtmaya başladım. Uğraşmak gerekirdi. Bunu bilenler bilir; bir yılan için deri değiştirmek, ölüm ile yaşam arasındaki ince çizgidir. Eğer eski derimi tam anlamıyla çıkaramazsam, vücudumun herhangi bir yerinde sıkışan bir parça beni felce sürükleyebilir, belki de öldürebilirdi.
Önce başımı sıyırdım, sonra vücudumu taşlara, kuru dallara, çalı köklerine sürterek yavaş yavaş eski deriden sıyrıldım. Mat ve kuru derim, kıvrımlarımı takip ederek arkada bomboş bir kabuk gibi kaldı. Altımdan çıkan yeni deri parlaktı, ışığı içinden geçirerek hafifçe parlıyordu. Hareketlerim artık daha esnekti.
Şimdi güneşin altında uzanıp bu yeni gömleğin bana alışmasını beklemeliydim. Bir kayanın üzerine kıvrıldım, sıcaklığı tüm vücudumda hissettim. Biz yılanlar, soğuğa dayanamayız; sıcaklık, bizim için hayatın ta kendisidir. Güneş, içimi ısıttıkça, damarlarımda kanım daha hızlı akmaya başladı. Yenilenmiştim. Fakat çok açtım.
Av peşine düşme vaktiydi. Yavaşça tarlalara süzüldüm. Genç bir engerek olsam da sabırlı bir avcıydım. Avlanmanın bir sanatı vardı; sabırsız olanlar aç kalırdı. Çevremde kemirgenlerin izlerini aradım. Burada bir tarla faresi gezinmişti, orada bir kertenkele kayaların arasına kaçmıştı. Birkaç adım ötede, çalılıkların arasından bir serçenin aceleyle kaçtığını gördüm. Gözlerimi kıstım, dilimi dışarı çıkararak havadaki kokuları topladım. Bir fare yakındaydı.
Vücudumu toprağın içine sakladım, yalnızca başımı hafifçe yukarı kaldırdım. Saatlerce bekleyebilirdim. Yılan olmak, sabırlı olmak demekti. Ve işte... Ufak kemirgen, kokusunu bile hissetmediği ölümüyle artık burun burunaydı. Fırladım! Zehrim dişlerimden boşaldı. Fare, çaresiz bir çırpınışla titredi ve sonra hareketsiz kaldı. Açlığımın dinmesi için yalnızca birkaç dakika yeterliydi.
Biz yılanlar avlanırken acımasız değiliz. İnsanların bizi gördüklerinde tiksintiyle geri çekilmelerini anlayamam. Biz sadece hayatta kalmaya çalışırız. Oysa insanlar? Beni gördüklerinde ne yaparlar? Küçük taşlar, sopalar, korkuyla yükselen çığlıklar... Onlardan saklanmak zorundayım. Beni gördüklerinde öldürmeye kalkarlar. Oysa ben yalnızca bu muhteşem yaratılışın bir parçasıyım.
İnsanlardan sakınarak tarlalar arasında süzüldüm. Bir kertenkeleyle göz göze geldim; o da benden sakınıyordu. Onu avlamak istemedim, bugün yeterince doymuştum. Onun da hayatta kalma hakkı vardı.
Kendimi her zamankinden daha hafif hissettim. Deri değiştirmek bana yeni bir benlik kazandırmıştı. Ama bazen bir düşünce zihnime sızardı; keşke ayaklarım olsaydı. İnsanlar gibi yürüyebilseydim. Dünya onlara daha kolay görünüyor. Yürümek... Düşüncesi bile garip. Belki de bu yüzden yılanlar rüya görmez.
Gecenin ilk esintisi geldiğinde, yeni derim çoktan üzerime tam oturmuştu. Yıldızlara baktım. Kayaların arasında kıvrıldım. Bir gün belki insanlar bizi daha iyi anlar diye düşündüm. Belki bir gün, bir yılan gördüklerinde korkmak yerine sadece izlerler. Ama o güne kadar, ben gölgelerde saklanmaya devam edeceğim. Çünkü ben bir yılanım. Gömleğimi değiştirsem de kaderim aynı. Kaçmazsam ölürüm..
Mehmet Baş



Düzenleyen osmanziya - Bugün Saat 00:59